Kabir kapısında, Hakk müjdesini,
Cennet göklerinde, “Selâm” sesini,
Sonsuz saltanatın tek adresini;
“İstemem!” diyene, Kur’ân ne versin!..

Cübbeye, rütbeye îtibar eden,
Şımarık zenginin, peşinden giden,
Her yerde kendini köle zanneden,
Sefil beyinlere, Kur’ân ne versin!

Üzüm yerken, bağını hiç sormayan,
Kıble desen, bir kerecik durmayan,
O temiz (!) kalbini, fazla yormayan,
“Çağdaş” müslümana, Kur’ân ne versin!.

 Kadeh gölgesinde, mertlik taslayan,
Günlük alkışlarla, nefsi besleyen,
Sanat diye, haramları süsleyen,
Şöhret sarhoşuna, Kur’ân ne versin !

Tâca, tahta, iktidara doymayan,
Kendini hiç, o tabuta koymayan,
Tebâsının, feryadını duymayan;
"Sağır sultan"lara, Kur’ân ne versin!.

Ölüler kalksalar, gelseler dile;
Andolsun.. Faydası olmaz gâfile..
Kalbi mühürlenmiş, mağrur câhile;
Hâkk izin vermezse, Kur’ân ne versin!..

CENGİZ NUMANOĞLU